Tijdens een etentje met een van mijn beste vrienden spraken wij met elkaar over wat mensen eigenlijk bezielt om een klassieke auto te kopen en te koesteren. Wat is hun, maar ook onze beider drijfveer, om daar tijd aan te besteden en geld aan uit te geven. Eigenlijk bleef er maar één reden over, aan “de liefde” voor een klassieke auto of oldtimer liggen altijd herinneringen ten grondslag.

Coureur op het circuit van Zandvoort

Mijn vriend was in de 80’er jaren een begenadigd coureur op het circuit van Zandvoort. Daar liggen zijn herinneringen en daarom is hij nu in het bezit van een Ford Cortina Mk2, een Fiat Abarth 1000 TC en praat hij nog steeds met passie over zijn Simca Rally II en Opel B-Ascona omdat hij daar de mooiste races mee heeft gereden. Ik snap dat en zo simpel is het eigenlijk…..mooie herinneringen die je jaren later nog een keer voorzichtig en met respect naar het verleden over doet.

Ontzag voor een Citroën DS

Maar…..het vreemde is dat mijn vriend met ontzag praat over de Citroën DS die zijn vader ooit kocht en langdurig mee heeft gereden, maar ik weet zeker dat hij zelf nooit een Citroën DS zal kopen en als klassieker zal koesteren want zijn mooiste herinneringen liggen op het circuit.

 

 

Gas los, duim omhoog en doorrijden

Waarom heb ik al meer dan 15 jaar een Alfa 1750 Berlina, misschien niet de meest populaire klassieker, maar mijn vader kocht in 1968 zo’n Alfa “nieuw uit de doos”. Dat was wat in die tijd. Een prachtige Italiaans ontwerp en dito techniek. Snel, comfortabel, in zeker zin exclusief en als het zo uitkwam werd er op de openbare weg gewoon strijd geleverd met een BMW 2002 ti of het niets was.

Maar, als het verkeer het niet meer toeliet, dan van het gas af, duimpje omhoog naar elkaar en gewoon doorrijden. Net of er niets gebeurd was. Wat een herinnering

Dat kon allemaal nog in de 70’er jaren, maar altijd met respect en ontzag voor elkaar, elkaars auto en de omgeving, iets om nooit te vergeten.

Mijn vader was trots op die Alfa en zag kans om in iets meer dan 4 jaar 225.000 km op de teller te zetten. (Nu ik dit stukje schrijf vraag ik mij zelf af waarom ik dat nog weet na ruim 50 jaar……ja herinneringen). M.a.w. wat heeft die auto bij mij mooie herinneringen achter gelaten.

Zelf in een Alfa Berlina

Al met al kwam ik nooit verder dan de achterbank van de Berlina van mijn vader want ik was in die tijd een ventje van een jaar of veertien. En nu, nu maak ik met mijn vrouw met mijn Alfa Berlina dezelfde mooie reizen als die mijn ouders ook maakten met deze voor hen, maar ook voor mij bijzondere auto.

 

Verwekt in een Volvo

Waarom is een Volvo uit de 140-240 serie nu zo’n populaire klassieker. Wel, er zijn er 2.8 miljoen exemplaren van gebouwd dus is de kans redelijk groot dat u er vroeger mee in aanraking bent geweest en dus herinneringen aan heeft. Misschien had de dokter of de notaris in de stad of het dorp waar u met uw ouders woonde er wel een. Of anders bent u misschien “opgegroeid” op de achterbank van een 240 omdat uw vader de trotste bezitter was van zo’n Volvo. Er komen mensen bij mij in de showroom die durven te beweren dat ze in een Volvo 240 verwekt zijn. Het is niet onmogelijk, ruimte genoeg.

Niet alleen door die vele herinneringen is een 240 een populaire klassieker maar je kunt hem ook nu nog met een beperkt budget inzetten als klassieker voor de leuke ritten en zelfs voor dagelijks gebruik is zo’n 240 nog steeds een hele geschikte auto. Bij ieder rit kunnen dan weer de herinneringen aan vroeger bovenkomen. Eén groot feest….!!